Απόψε το βράδυ ας κλείσουμε τα μάτια

Απόψε το βράδυ ας κλείσουμε τα μάτια
κι ας ονειρευτούμε το ίδιο όνειρο,
στο λιβάδι θα γυρίσουμε άλλοτε στο χρόνο
όπου ανταμώσαμε για πρώτη φορά,
το χαμόγελο θα γλυκο-ρέει στα χείλη μας
σαν ρυάκι αστείρευτο από της φαντασίας βουνοπλαγιά
κι όμοια δάκρυ κρυστάλλινο χαράς
θα στάζει ανέμελα απ' των ματιών την άκρη
πάνω σε άνθη, ανοιξιάτικα, μυρωδάτα...
- την στιγμή την ατέλειωτη, εκείνη
ταξιδεύοντας μαζί με φτερωτά σανδάλια
ονειροπολώ αιώνες τώρα...
τα πάντα θα θωρούμε πανοραμικά
τα άστρα πιο κοντά...
την γη πιο μακριά...
και θα θέλουμε να πετούμε
όλο και πιο ψηλά...
όλο και πιο ψηλά
η παντοτινή θωριά του έρωτα και της ευτυχίας
μπρος στην ακατάλυτη μας θέαση
σαν φαντασμαγορία...
- και σαν ξυπνήσουμε το πρωί με το καλό
θα είμαστε απόλυτα ευτυχείς
με την ανάμνηση αυτή την γλυκιά
που θα μας συντροφεύει
 με αγάπη και γαλήνη
στο χρονικό της μέρας.

 Πάρης Παπανικολάου