Νεραϊδογέννητη αναδύεται...

Νεραϊδογέννητη αναδύεται...
μέσα από κύμα φωτόλουστο
σ' επουράνια θάλασσα,
σαγήνης, απέραντης ομορφιάς,
το σταχύ χρώμα...
των μεταξένιων σου μαλλιών
θεία τέρψη, ευτυχή γαλήνη,
χαρισμένη στη ψυχή...
που 'ναι η μελιστάλαχτη ηδονή
της αθανασίας,
τα λαμπερόμορφα σου μάτια
με σιωπή αγάπης αντηχούν
την ξεχασμένη όαση,
απ' τον ανθρώπινο νου,
παράδεισος που 'ναι γνώριμος
κι ας μπορούνε ν' αντικρίσουν
παρά μόνον οι φωτισμένοι,
σε ονειρόπολο επίπεδο
α-συνειδητό...
οι σκέψεις μας μονάχα συναντιόνται
καθώς πετούμε σιωπηλά
με διάφανα φτερά αγγέλων,
αγναντεύοντας...
την ηλιαχτίδα αγάπης
εκεί στα ουράνια ψηλά...
με περίσσια γαλήνη και χαρά,
προμηνύοντας την αιθέρια άνοιξη...
της αναγεννημένης παιδικότητας (αθωότητα) μας.

© Πάρης Παπανικολάου