Για την Ελένη...

Αγάπη μου…<3
είναι δύσκολες οι στιγμές της μοναξιάς
μη μ’ αφήνεις άλλο να ζω μονάχος,
σε θέλω κοντά μου...
σε περιμένω με μια ζεστή αγκαλιά
και μια στάμνα γεμάτη από φιλιά
τα καυτά σου χείλη να δροσίσει,
πόσο όμορφη γλυκιά μου είσαι
λατρεύω τα καστανόχρωμα
αμυγδαλωτά σου μάτια...
και το γλυκομελένιο...
το χαμόγελο σου το ελκυστικό,
κάθε φορά που χαμογελάς
η καρδιά μου πετά ψηλά...
απ’ έρωτα στα ουράνια,
τα καστανόξανθα σου μαλλιά
είν’ το ολόφωτο αντήλι...
στα μάτια τα δικά μου,
πόσο θα ‘θελα μέσα τους...
σε παραδείσια μονοπάτια να χαθώ,
χωρίς επιστροφή !
Ω, το πανέμορφο σου κορμί
σμιλεμένο με υπέρτατη τέχνη
ένα χάραμα, μαγευτικό
από τον δημιουργό...
στην ρομαντική ονειροχώρα,
γλυκές νεράιδες και γοργόνες, καθώς
πλέξαν εγκώμια...
δοξάζουσα χρυσά,
για την θεϊκή σου ομορφιά !

29/06/2014 / © Πάρης Παπανικολάου