Από την στιγμή που... αντάμωσα εσένα,

Από την στιγμή που...
αντάμωσα εσένα,
κοιτώ και πάλι...
μετά από χρόνια
με αισιοδοξία την ζωή,
ο μοναδικός μου καημός...
είναι πότε θα κουρνιάσω,
μες στη ζεστή σου αγκάλη
νεράιδα μου, υπέροχη, γλυκιά,
έχεις φέρει στη ψυχή μου...
όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου,
και την γαλάζια ηρεμία που ποθώ
δροσερής στη νεραιδοχώρα λίμνης.

Το άστρο της πλάσης μου είσαι
το πιο λαμπερό του ουρανού...
η φεγγαρόλουστη τρικυμία, ήρθε
ν' αναστατώσει την καρδιά μου,
που σου ανήκει...
όμορφη μου, θεά, αγαπημένη !

Τα βράδια οι σκέψεις μου τριγυρνούν
σε κόσμους πεπρωμένου...
γύρω από την μαγευτική σου ύπαρξη
κι αισθάνομαι...
να χαϊδεύεις απαλά τα όνειρα μου
με το θειο άγγιγμα...
των απαλών σου χεριών, καθώς
'λιοστάλαχτο χαμόγελο στα χείλη φέγγει
κι ας είναι μονάχα...
μιαν υπέροχη, μαγική,
στην σκέψη...
ονειροφαντασία,
μέχρι να 'ρθει η ροδαυγή !

09/06/2014 / Πάρης Παπανικολάου