Στη νεραιδοχώρα μια φορά

Στη νεραιδοχώρα..
όλα γύρω είναι ρομαντικά,
γαλήνια κυλά η ώρα..
και του χρόνου τα λεπτά.

Σ' ανθισμένη κοιλάδα,
με μυρωδάτα λουλούδια,
νεράιδες με τρυφεράδα..
και χαρωπά τραγούδια.

Η ήρεμη γαλάζια λίμνη,
με τους λευκούς κύκνους,
τι υπέροχη χαρμοσύνη,
χαράζοντας στο νερό κύκλους.

Στο βάλτο χτισμένο παλάτι,
με χρυσοδιαμαντένια δώρα,
της μοίρας διωγμένο γινάτι,
σε τούτη την όμορφη χώρα.

Τζιτζίκια γλυκοκελαηδούν,
καθώς και τα αηδόνια,
για την αγάπη τραγουδούν..
και τα ευτυχισμένα χρόνια.

Ο χρόνος έχει σταματήσει..
και κάθε πόνος στη ψυχή,
η αρμονία έχει αρχίσει,
μελωδικά σαν προσευχή.

Στο γαλάζιο ουρανό,
χρυσοκόκκινη ηλιαχτίδα,
σε ρόδινο δρόμο φωτεινό,
καλωσορισμένη ελπίδα.

Το ουράνιο τόξο ‘κει ψηλά,
ωραία χρώματα χαρίζει,
πανέμορφα φανταστικά,
τον νου γλυκά συναρπάζει.

Στου ποταμού την όχθη,
γοργόνες κολυμπάνε,
οι λατρεμένοι πόθοι,
στα ύδατα στριφογυρνάνε.

Συμπαθέστατα ξωτικά,
μ' ανεξάντλητη καλοσύνη,
δεν έχουν διόλου πονηριά..
στη καρδιά, ρέει ευφροσύνη.

© Πάρης Παπανικολάου