Σε αγαπώ τόσο πολύ,

Σε αγαπώ τόσο πολύ,
θέλω να νοιώσω το άγγιγμα σου,
απ’ τα απαλών χεριών σου..
γλυκιά μου !
Φίλα με…
φίλα με σου λέω,
τα ροδοκόκκινα σου αφράτα χείλη..
να γευτώ..
όσο τίποτε άλλο λαχταρώ,
μες σε πανέμορφο κήπο,
με κερασιά ζουμερά στολισμένο,
μιαν ασυννέφιαστη νύχτα..
με θέα..
τον μαγευτικό έναστρο ουρανό.

Κάτω απ’ τον πλάτανο,
όπου θ’ αναπαύσουμε τα θεια μας κορμιά..
τραγούδι θα ακούγεται γλυκό,
των ερωτευμένων αηδονιών…
να μας ταξιδεύον τρυφερά τις αισθήσεις,
σε καταπράσινους κόσμους ρομαντικούς.

Τα απαλά μου χάδια από μετάξι..
δέξου στα χρυσαφένια σου μαλλιά,
με στοργή αγάπης πόθου,
τα δάχτυλα μου στις πλεξούδες σου θα βυθίσω…
και το άρωμα των λουλουδιών ,
που φοράς…
μεθυστικά θα  εκστασιάζει τις αισθήσεις.

Η πρωινή αυγή με το καλό σαν έρθει..
στην αγκαλιά της ευτυχίας θα μας βρει,
η ηλιαχτίδα καθώς φέγγοντας,
πάνω στα γαλήνια..
ολόδροσα νερά του ποταμού,
καθώς οι πεταλούδες θα ‘χουν στήσει χορό..
πετώντας ξέγνοιαστα και χαρωπά.

© Πάρης Παπανικολάου