Νεραιδένια αγάπη

Νεραιδένια αγάπη,
κατακλύζει την καρδιά,
στην όμορφη ουτοπία,
μιαν γαλήνια βραδιά.

Είν’ αυτό το θειο πάθος,
των αστέρων μακρινό,
φωτισμένη αρμονία,
στο διαμαντένιο ουρανό.

Λουλουδένια γοητεία,
μες στα μάτια σου τα δυο,
που ‘ναι οι ήλιοι των αγγέλων,
από ένα κόσμο μαγικό.

Κυλούν ωραία τα λεπτά,
σε τούτη εδώ την χώρα,
οι νεράιδες μοιράζουν,
τα πολύτιμα τους δώρα.

Το λιβάδι της στοργής,
με τα πολύχρωμα τα άνθη,
που καλμάρουν με ευωδιά,
τα περασμένα πάθη.

Τα ρυάκια δροσερά,
πηγάζουν απ’ την λίμνη,
των ολόλευκων των κύκνων,
τι υπέρτατη γαλήνη…!

Μες στα φύλλα της καρδιάς,
έχει παύσει ο αέρας,
κ’ η ευτυχία ευδοκιμεί,
ηλιόλουστης ημέρας.

Χαρωπά πετούν οι μέλισσες,
παρέα με τις πεταλούδες,
καθώς χορεύουν ρυθμικά,
οι μικρές νεραιδούλες.

Η γαλάζια είν’ ουτοπία,
του έρωτα και της αγάπης,
τα αηδόνια τραγουδούν,
σαν έρθει… ο ανθηρός ο Μάρτης.

Ελπίζω να μην έχει τελειωμό,
το χαρούμενο παραμύθι,
κι αν γοργά περνούν τα χρόνια,
να μη χαθεί ποτέ στη λήθη.

13/10/2014

© Πάρης Παπανικολάου