Ονειρεμένη Δόξα

Είσαι η γούρνα των ματιών μου,
που ξεδιψώ το πάθος με φιλιά,
δεν βλέπω την ώρα των χαδιών μου,
πάνω στο κορμί σου ν’ άπλωνα απαλά.

Στα μάτια σου που αγνάντευα,
τα χρώματα του ουράνιου τόξου,
στιγμή δεν έχανα το θέαμα χάζευα,
μιαν ονειρεμένη θαυμαστή δόξα.

Τα βουνά, οι λίμνες, τα λαγκάδια,
όλα θαύματα της φύσης μαγικά,
υποκλίνονται στα πόδια σου τα βράδια,
δίνοντας την αίγλη... νεραΐδας ομορφιά.

Να σε πάρω απ’ το χέρι ένα δειλινό,
να πηγαίναμε μια βόλτα στο παράδεισο,
σε κόσμο άκακο, υπέροχο κι αγνό,
να σβήναμε μ' αγάπη της ψυχής την άβυσσο.

Πάρης Παπανικολάου ©