άτιτλο

Αγάπη μου..

μ’ αφήνεις βυθισμένο στη μοναξιά,

να υποφέρω και να οδύρομαι..

κυλώντας απ’ τα μάτια μου..

μαύρα δάκρυα πολλά.

Δεν αντέχω άλλο χωρίς εσένα,

οι νύχτες πόσο βάναυσα περνούν..

δίχως την γλυκιά σου συντροφιά,

καρτερώ πότε θα ξημερώσει..

μήπως το άπλετο φως της αυγής,

ξεπλύνει την θλίψη απ’ την καρδιά μου.

Έρωτα μου..

γιατί μου το κάνες αυτό..;

Πλέον μακριά σου δε μπορώ να ζήσω,

θυμούμαι τις υπέροχες στιγμές..

που ζήσαμε εκείνο το καλοκαίρι.

Είχαμε ορκιστεί..

με θέα το ρομαντικό λιόγερμα,

καθώς ήμασταν αγκαλιασμένοι..

αιώνια αγάπη..

η διχόνοια κι ο χωρισμός,

θα παρέμεναν κάτι άγνωστα σε μας.

Εκλιπαρώ τις ευτυχείς εκείνες μέρες,

που γλυκόλογα χαρωπά ανταλλάσαμε..

και χαμογελούσαμε σαν μικρά παιδιά,

έχω την αίσθηση..

σαν να συνέβαιναν μέχρι χθες,

το σήμερα δε ξημέρωσε ακόμα..

γιατί λείπεις εσύ.


Πάρης Παπανικολάου