Θυμάσαι γλυκιά μου !!

Θυμάσαι γλυκιά μου !!

Περίμενα εκείνο το απόγευμα με λαχτάρα. Ήταν το δικό μας απόγευμα κοντά στο κιόσκι της παραλίας και δεν ήθελα να χάσω αυτό το ραντεβού με το τίποτα…. Όπως τότε… Ο ήλιος ίσα που είχε αρχίσει να αλλάζει χρώματα κι εγώ στεκόμουν εκεί σαν βράχος και σε περίμενα. Αγνάντευα πέρα μέχρι να δω τ’ άσπρα πανιά που θα σε έφερναν σε μένα …

Την είδα να κατεβαίνει ξυπόλητη και ανέμελη μ’ ένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια. Το θυμάμαι λες και ήταν χθες. Το μεγάλο ψάθινο καπέλο της κάλυπτε το πρόσωπο έτσι ώστε η αγωνία μου να μεγαλώνει ακόμη πιο πολύ…

Με μια αγκαλιά λουλούδια την καλοδέχθηκα και με σταθερά βήματα την παρότρυνα προς το αυτοκίνητο. Ήμουν αποφασισμένος να της χαρίσω το πιο όμορφο απόγευμα της ζωής της….

…Η βάρκα που σε είχε φέρει κοντά μου είχε αργήσει κάπως και έτσι το σούρουπο μας είχε είδη βρει.  Αποφάσισα να αφήσουμε την θάλασσα πίσω μας και να πορευτούμε προς το λόφο λίγα μέτρα πιο κάτω απ΄ αυτή. 

«Μου ‘ λειψες», σου είχα πει κάποια στιγμή. «Μου’ λειψες λες και ήτανε αιώνες κι όμως τα αμυγδαλωτά μεγάλα σου μάτια  έχουν μείνει χαραγμένα μέσα μου. Όποτε τα σκέφτομαι με κάνουν να ονειρεύομαι γαλάζιους ωκεανούς. 

Όταν ουρανός είχε χάσει για τα καλά το γαλάζιο του χρώμα και στη θέση του ήρθε το σκούρο χρώμα του σκοταδιού με το μόνο του φώς το φεγγάρι που στόλιζε το λαιμό του  με τα πολυάριθμα αστεράκια να στήνουν χορό θυμηθήκαμε τα παιδικά ανέμελα μας χρόνια.  Τα χρόνια τα σχολικά της πρώτης μας συνάντησης σε μια σχολική εκδρομή

Θυμάμαι ήσουν  πλημμυρισμένη από χαρά κι ευτυχία, κι ας είχε καιρό να συναντηθούμε, κι ας μας χώριζαν οι μέρες και οι νύχτες.  Καρδιοχτυπούσε όπως την πρώτη φορά και ρίχτηκες στην αγκαλιά μου σαν και τότε.

Ήμουν τόσο και τόσο ευτυχισμένος εκείνη τη μέρα που δεν χόρταινα να σε βλέπω και να σε καμαρώνω.  Να καμαρώνω το κοριτσάκι μου.  Σε κοίταζα γλυκά και τρυφερά και η βελούδινη φωνή σου μου σιγοψιθύρισε στα αυτά.  Ακόμη την ακούω.  Και εγώ χανόμουνα μέσα στα μάτια σου…

 Οι στιγμές ονειρικές, όταν σ’ έχω εσένα πλάι μου γλυκιά μου.  Περίμενα υπομονετικά να γευτώ και πάλι τα ροδοκόκκινα σου χείλη με τα μελιστάλαχτα ζεστά φιλιά σου. Τα ολόισια χρυσαφένια σου μαλλιά χάιδευαν το σώμα μου κι εγώ τα χάιδευα τρυφερά μπερδεύοντας τα χέρια μου μέσα σ’ αυτιά.

«Θα’ σαι αιώνια ο γαλανός μου ουρανός, το απέραντο γαλάζιο στη ψυχή μου, ήρθες πίσω σαν τον άνεμο φέρνοντας και στους δυο την πολυπόθητη γαλήνη», σου είχα πει κάποια στιγμή

Και εσύ με μάτια βουρκωμένα με μια φωνή μικρού πουλιού γεμάτη πάθος μου ’χες πει

«Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ για πάντα!» , και μέσα στους ψιθύρους σου η μελωδική φωνή σου αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου.

Ω, άγγελε μου, πόσο ευτυχισμένη νιώθω κοντά σου,

τα μπουμπούκια της ψυχής μου εσύ και πάλι άνθισες,

μοσχομύρισε ανοιξιάτικη ευωδιά από τα φιλιά σου,

στη καρδούλα μου τρυφερή ανάμνηση καθώς έφερες.

Γι’ αυτό κράτα με σφιχτά στη ζεστή σου αγκαλιά,

σαν νοιώθω την ζέση του πάθους όταν μ’ αγγίζεις,

χάδια μεταξένια στο κορμί μου άπλωσε απαλά,

λιώνω από φλόγα ερωτική τώρα που μ’ αντικρίζεις.

Σε τούτο τον λόφο π’ ανταμώσαμε τι γαλήνη ονειρευτή,

θυμάσαι γλυκέ μου όταν σου ’πα πρώτη φορά «σ’ αγαπώ»

κι εσύ τότε μου είπες «είσαι της ψυχής μου η μελωδική φωνή»,

καθώς το καρδιοχτύπι βρισκόταν σε ξέφρενο ρυθμό.

Καταγοητευμένος  σε κοιτούσα και τρυφερά σου χαμογελούσα…

«Μωρό μου, κι εγώ θα σ’ αγαπώ μέχρι ο κόσμος σβήσει…

Τι θα ’ταν το νησί δίχως την θάλασσα του! Τι θα’ ταν ο ουρανός δίχως τον ήλιο , το φεγγάρι και τ’ αστέρια ολόγυρα του!  Τι θα ’μουνα εγώ χωρίς εσένα!

Αγάπη μου υποφέρω που βρίσκομαι μακριά σου, σ’ αγαπώ και θέλω να σ’ έχω μες την αγκαλιά μου.. Νιώθω δυστυχισμένος χωρίς εσένα…

Θυμάσαι γλυκιά μου…. Θυμάσαι…

Πάρης Παπανικολάου