Χαράματα 5 η ώρα..

Χαράματα 5 η ώρα..

κάθομαι στο περβάζι της αυλής..

και σε συλλογιέμαι,

δεν είχα ύπνο πάλι..

ούτε απόψε..

έχω 3 ημερόνυχτα να κλείσω βλέφαρο.

Σαν πέφτουν..

οι κουρτίνες τω ματιών μου,

σε βλέπω σε ένα πανέμορφο..

ρομαντικό λιβάδι,

με ρυάκια γαλήνια να κυλούν δροσερά..

και πολύχρωμα μυρωμένα λουλούδια,

σε φαντάζομαι να έρχεσαι σε μένα..

καβάλα παν’ σε κατάλευκο άλογο,

με ένα χαμόγελο γλυκύτατο λαμπερό..

και λιόχαρη ευτυχισμένη καρδιά.

Καθώς είμαι έτοιμος να αγγίξω..

τα χρυσαφένια σου μαλλιά,

μα μόλις απλώνω το χέρι μου..

τότε ξαφνικά ξυπνώ.

Τι κρίμα..

πάλι ένα όνειρο ήταν,

ένα όνειρο που δε θέλω να αφήσω..

μακάρι να μη ξυπνούσα ποτέ..

να εμένα λαχταρώ..

μονίμως υπνωτισμένος,

σ’ αυτή την μαγευτική κατάσταση.

Ξημέρωσε για τα καλά…

η σελήνη και τα άστρα,

παραχώρησαν την θέση τους…

στον φεγγοβόλο ήλιο..

σπέρνοντας με τις ζοφερές του ακτίνες..

φως ελπίδας, χαράς και ζωντάνια..

σ’ όλα τα πέρατα και όντα της γης..

κι ας ξέχασε μένα να φωτίσει πάλι.

Ίσως..

η αυριανή μέρα με το καλό..

καθώς θα ξημερώσει,

να ‘ναι η μέρα της άνοιξης για μένα,

η άνοιξη στο αγνό λιβάδι της ψυχής..

που χρόνια ανυπομονητικά καρτερώ,

ποιος ξέρει; Θα δείξει….

Πάρης Παπανικολάου