Άτιτλο

Διακαής πόθος...

κυριεύει την σκέψη…

για τ’ όμορφο κορμί σου,

που τόσο λατρεύω.

Στη γη του παραδείσου…

έτσι αισθάνομαι,

κάθε φορά που φιλώ…

τα ροδοκόκκινα σου χείλη.

Τι ωραίο πάθος…

ανεκτίμητο στη καρδιά…

όταν τα μάτια σου αντικρίζω,

καταπράσινες θυμίζουν κοιλάδες…

με γαλήνια ρυάκια δροσερά.

Θέλω να σε βαστώ συνέχεια…

από ‘δω και πέρα στη ζωή…

ποτέ δε θα σ’  αφήσω,

να φύγεις από κοντά μου.

Ευτυχισμένοι κι ο δυο…

θα προχωρούμε έπειτα,

χεράκι χεράκι…

ώσπου ο θάνατος να μας έβρει…

μαζί αγκαλιασμένους.

Πάρης Παπανικολάου