Ένα ποίημα γλυκό

Πάθος ρέει φωτεινό
μέσα στη καρδιά μου
ένα ωραίο δειλινό...
σαν ήρθες συ κοντά μου.

Ερωτικά καρδιοχτυπώ
τις νύχτες στη κοιλάδα
στα μάτια σου κοιτώ
πανέμορφα σμαράγδια.

Θεσπέσια φωταψία...
τις σκέψεις μου ζαλίζει
αστέρων πανδαισία
τον ουρανό στολίζει.

Στου φεγγαριού την άκρη
αγνάντι η μορφή σου...
διαμαντένιο στάζει δάκρυ
απ' την γη του παραδείσου.

Μυρωδάτο λουλούδι
φυτρώνει στην αυλή...
κι σου λέω με τραγούδι
ότι σ’ αγαπώ πολύ.

Η λαμπερή ηλιαχτίδα
έρχεται τα πρωινά...
με αγάπη και ελπίδα
και με χάδια στοργικά.

Τα φλογερά μου φιλιά
στα ρόδινα σου χείλη
παραδείσια ομορφιά
τι υπέροχη γαλήνη.

Ποτέ να μην χαθείς...
από μένα θα ‘ναι κρίμα
και πεις να ξαναρθείς
μ’ ένα γλυκό και τρυφερό...

θα σε περιμένω ποίημα.

© Πάρης Παπανικολάου