Η πανώρια

Από τότε που αντίκρισα,
τα φωτεινά σου μάτια
όμορφη έγινε η ζωή...
σαν σ’ ονειρικά παλάτια.

Μειλίχιο πηγαίο πάθος,
κατακλύζει την καρδιά
σε παραμυθιού την χώρα
μιαν έναστρη βραδιά.

Είσαι το άνθος της ζωής
τ’ ομορφότατο γλυκό...
με χάδι αγγίζω βελουδένιο,
το κορμί σου το μαγευτικό.

Αχ, πόσο νοιώθω ευτυχής,
μέχρι της ψυχής τα βάθη
ερωτευμένος θα ‘μαι πια
ώσπου το τέλος να ‘ρθει.

Στο καταπράσινο λόφο
όπου κελαηδούνε τα πουλιά
από τα χείλη μέλι στάζει..
με γλυκοστάλαχτα φιλιά.

Σε κρατώ στην αγκαλιά
και τραγουδώ τραγούδια,
ρομάντζα άλλης εποχής...
για λιβάδια και λουλούδια.

Η πανώρια των ματιών μου
πάντοτε θα ‘σαι ‘συ...
με λατρεία σε θαυμάζω,
και μ' αγάπη έμπρακτη.

Παραδείσια ουτοπία...
βασιλεύει στα όνειρα μου,
με ολόδροσα ρυάκια...
καλωσόρισες κοντά μου.

Το αγνό χαμόγελο σου
πόσο μ’ αρέσει να κοιτώ,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ...
το νοιώθεις άλλωστε αυτό.

Η γαλήνη έχει το χρώμα
του γαλάζιου ουρανού...
κι ο ήλιος μου θα ‘σαι πάντα,
στο λιβάδι τ’ όμορφο του νου.

© Πάρης Παπανικολάου