Σε αντάμωσα γυμνή νύχτα αστερο-στόλιστη

Σε αντάμωσα γυμνή
νύχτα αστερο-στόλιστη
στ’ αστρικά τα όνειρα μου,
τα φεγγαρόλουστα σου μάτια
με αιθέρια λάμψη, φεγγοβολούσαν
τ’ άδυτα μονοπάτια της ψυχής μου,
η ομορφιά σου εκθαμβωτική
μάγεμα θειο, υπερ-αισθαντικό
με τον εκστατικό, του κορμιού σου χορό.
Ξυπνημό πια δε θέλω να ‘χω
κουρνιασμένη αισιοδοξία
στου απείρου την αγκάλη
αστραποβόλα οπτασία
τέρψη… εξωπραγματική,
με το καλό σαν έρθει πια
το μαγευτικό ροδο(χά)ραμα
θα είμαι απόλυτα ευτυχής
με την ανάμνηση αυτή την γλυκύ
που θα με συντροφεύει
με αγάπη και γαλήνη…
στο χρονικό της μέρας.

© Πάρης Παπανικολάου