Συλλογιέμαι τα βράδια…

Συλλογιέμαι εσένα τα βράδια
και φτερουγίζει η καρδιά μου
όμορφα ‘γιναν τα όνειρα μου
μες στα πολύ βαθιά σκοτάδια.

Ματάκια πόσο ωραία γαλανά...
με τι πάθος αγνό τα λατρεύω,
όσο δε τα κοιτάζω υποφέρω...
κι ο πόνος εύκολα δε περνά.

Καθώς έρχεται η ροδαυγή...
φέγγει 'κει ψηλά η ηλιαχτίδα,
με αγάπη θεϊκή κι ελπίδα...
σβήνοντας κάθε μαρμαρυγή.

Η λαμπερή σου παρουσία
είναι ότι πι’ όμορφο ποθώ...
μες στην αγκαλιά σου να χαθώ,
έστω κι ας είναι στην φαντασία.

© Πάρης Παπανικολάου