Ήταν...ανοιξιάτικο δείλι

Ήταν...ανοιξιάτικο δείλι
στα κάστρα εκεί ψηλά της πόλης,
στα μάτια σου ατένιζα
παλάτια χρυσαφένια...
τα δυο σου χείλη γεύτηκα
τα υγρά τα φραουλένια…
και του κορμιού σου απολάμβανα
την υπέροχη υφή...
με χάδια μεταξένια,

ήρθε τότε κ' η στιγμή...
που σου είπα για πρώτη φορά
σ’ αγαπώ…

καθώς έσταζε ένα δάκρυ
απ' των ματιών την άκρη
πέφτοντας χάμω…
σ' ένα λουλουδάκι λευκό
μυρωδάτο, όμορφό,
τ' ομορφότερο άνθος...
όμως είσαι 'συ γλυκιά μου
στόλισες με χρώματα...
κι αγάπη την καρδιά μου.

© Πάρης Παπανικολάου