Η νεραιδογεννητη

Το νεραϊδογέννητο σου κορμί,
το αιθέριο, το μαγευτικό
με συννεφένιο θ’ αγγίζω χάδι
εν' αξημέρωτο,
αστερόφωτο δείλι,
μες σε κήπο πάμπλουτο
αφθονίας χρωμάτων

στο παράδεισο εκεί...
απ' τον άνθρωπο λησμονημένο
ο πηγαίος πόθος μας,
θα ξανανταμώσει
μπρος στη ακατάλυτη αίσθηση,
θωρία…
της εύμορφης ύπαρξης,
της σαγηνευτικής
με την έκφραση,
άδολου έρωτα,
καθάριου,πλατωνικού

νεραιδούλες μικρές,
αγγέλοι ολόγυρα μας
χαρωπά ρομάντζα θα μας εξυμνούν
με νότες διθύραμβες,
τιθασεύοντας τις αισθήσεις
μελωδία αγιασμένη...
ακόρντων ιερή,

τα ροδοκόκκινα λουλούδια
θα μας στέλνουν την γλυκιά ευωδία,
της εκστατικής μέθης
μες την καταπράσινη κοιλάδα του ονείρου
να μας θυμίζει συλλογιστά...
το χρώμα της μονάκριβης αγάπης μας
που ανεξίτηλη παρέμεινε στα χρονικά

κι επανήλθε έπειτα σαν ροδοφόρα άνοιξη
με θαλάσσια φωνή, σαν ωκεάνια αύρα
αναδυομένη μέσα από κύμα αφροδίσιο

<< εγκάρδια έκσταση, γαλήνη...αξιο-ζηλευτή >>

με λέξεις μαγικές απ τα χείλη αναφώνημα:

''νεραΐδα μου, αστροστολισμένη
γοργόνα μονάκριβη τ' απείρου

με αγάπη θεϊκή,
αστείρευτη, μοναδική
παντοτινά, στα διαχρονικά
θα σε αγαπώ'''.

© Πάρης Παπανικολάου