Στη κοιλάδα των ανθών

Σ’ ανθισμένη κοιλάδα,
καταπράσινη στη γη...
η γλυκιά είσαι νεράιδα
στης καρδούλας την πηγή.

Σ’ αγάπησα παράφορα
με αγάπη λουλουδένια
τα δάκρυα τα δροσερά
επέσαν κρυσταλλένια.

Υπέφερα για χρόνια...
όσο δεν ήσουνα κοντά...
καμάρωνα όμως τα αηδόνια
που δοξολογούν τον έρωτά.

Στην αγνή μου φαντασία,
θωρούσα την μορφή σου...
μιαν υπέροχη οπτασία...
απ’ την γη του παραδείσου.

Με γαλάζια κρίνα...
σ’ υποδέχομαι στη ζωή,
ανοιξιάτικο μήνα...
στης ψυχής μου την αυλή.

Αγναντεύω την ομορφιά
στα διαυγή σου μάτια...
ποτέ δε δάκρυσα ξανά,
σε θλιμμένα μονοπάτια.

Πάθος εκθαμβωτικό
βασιλεύει στα όνειρα μου,
δίχως πόνο και καημό...
αφού είσ’ η αστροφεγγιά μου.

Νεράκι δροσερό κυλά...
στο ποτάμι με αρμονία
ρόδινη τριανταφυλλιά,
ανθισμένη σε γωνία.

Τα λυτά σου τα μαλλιά,
θεοφώτιστα κι ωραία
η θαυμάσια αντηλιά
της αγάπης η μοιραία.

Ας διαβούμε τώρα χέρι χέρι,
την παραδείσια ακτή...
ξέφρενο αγάπης καλοκαίρι
στων αιώνων την γιορτή.

© Πάρης Παπανικολάου