Η φεγγαριά... με τ’ άπλετο της φως

Η φεγγαριά...
με τ’  άπλετο της φως
λούζει τα γαλάζια, ιερά,
ύδατα στη λίμνη
νύχτα αστρο-στόλιστη…
νύχτα μαγευτική,
τραγούδι διάχρονο των αισθήσεων
παντού στον αιθέρα αντηχεί
μαζί με το κύκνειο άσμα…

<< πανέμορφο ρομάντζο στ’ άκουσμα
αδιάλειπτο, μυστηριακό >>

στον ορίζοντα καθώς…
ένα η σκέψη σ' ευθύγραμμη
με την δοξαστή, τ' απείρου ολότητα
που επίμονα ικετεύω, ποτέ
μα ποτέ, να μην εκλείψει,
κάθε φορά που αναπολώ
την τρισχάριτη νεραιδένια ύπαρξη
σαν αγία είναι οπτασία,
παραδεισένια γοητεία…
επουράνια ομορφιά,
πάθος εκτυφλωτικό…
συναρπάζει την καρδιά,
νοσταλγώντας...
και πάλι ρυθμικά
να γλυκακούσω,
εκείνο...
το εύ-λογο απ’ τα χείλη
χαρισμένο σ’ αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου