Στο συννεφένιο παλάτι της καρδιάς σου

Στο συννεφένιο παλάτι της καρδιάς σου
ανεπαίσθητα, το φως της αγάπης βασιλεύει
και μες στη φεγγοβόλα ματιά σου
ήλιοι, ολόλαμπροι αστέρες
από κόσμους...
εξωτικούς

με την σκέψη σ' επίπεδο α-συνειδητό
αγγίζω, την αιθέρια μορφή σου
με θείο χάρισμα,
χάδι αστραφτερό,
σκορπισμένη λάμψη...
αισθαντική γαλήνη, ομορφιά
δεσπόζει...

- στον επουράνιο θόλο -

να εν-αγκαλιστούμε,
να εν-βυθιστούμε
στη δροσοπηγή...
του έρωτα και της ευτυχίας
με τα δροσάτα γαλήνια, ύδατα ιερά

τίποτε άλλο πια,
δε μπορεί να χωρίσει
της μοίρας μας το πηγαίο πάθος...
που ανεξίτηλο παρέμεινε στα χρονικά

- και σμίγει έπειτα ξανά -

φτάνοντας εκείνη,
η μονάκριβη,
αδιάλειπτη στιγμή....
από ψυχής,
καρδιά μου να εξομολογηθώ
πόσο πολύ πολύ σε αγαπώ...

- και ήταν αδιανόητο να σε λησμονήσω -

νεράιδα μου,
φωτόλουστη οπτασία
θεά μου κι ευλογητή Κυρία...
αναπάντεχα εκαρτερούσα
την ακατάλυτη ετούτη ώρα που
φάνταζε αιωνία πριν,
οδυνηρή,
δίχως εσένα...
παρά μόνο μου επιτρεπόταν
μ' ευχέρεια να ονειροπολώ

- στα ενδόμυχα του είναι μου -

που βρίσκεσαι εσύ,
μοναχά εσύ....
ψυχή μου,
αιθέρια γλυκιά
που τόσο λατρεύω...
και με πολύ ευλάβεια αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου