Απόψε η πανσέληνος

Απόψε η πανσέληνος καθρεφτίζει τη λαμπερή σου παρουσία,

με δάκρυα που κυλούσαν ποτάμια στα ρόδινα σου μάγουλα,

θεατής σε μιαν απέραντη φανταχτερή οπτασία,

που σαν φλόγα πυρκαγιάς έκαιγε με μένος ύπουλα.

Η κίνηση σου χαριτωμένη απ' του ανέμου το λίκνισμα,

έπνεε σαν σ’ ένα αγέρωτο καμουφλαρισμένο στολίδι,

η ομορφιά των μαλλιών σου σ' ένα ασθενικό φύσημα,

πεσμένο του αμπελιού κατακόκκινο σταφύλι.

Ω! Καλλονή μου! Σε ικετεύω το βλέμμα σου να γύριζες σε μένα,

τρυφερός εραστής θα γινόμουν φιλώντας μ' ένα γλυκό φιλί,

χαραμίζοντας τα καυτά μου χάδια μόνο σε σένα,

η αξημερωσύνη στην καρδιά μου είσαι κ’ η ανίατη πληγή.

Οι στιγμές της μοναξιάς φάνταζαν αιώνιες,

γι' αυτό σ' εκλιπαρώ γύρνα σε μένα τα μάτια,

πενιχρές ελπίδες ασύρευτες βοές καταχθόνιες,

μια καταιγίδα που ρήμαξε την καρδιά μου χίλια κομμάτια.

Πάρης Παπανικολάου