Είσαι το λαμπρό μου αστέρι,
που φέγγει με αγάπη την ψυχή
και το ανοιξιάτικο μου αγέρι,
που φέρνει νηνεμία στη ζωή.
Στα καστανά σου μάτια,
αντίκρισα κόσμους ξωτικούς,
η καρδιά μου έγινε κομμάτια,
απ’ τους έρωτες τους γοητευτικούς.
Το κορμί σου πανέμορφο θειο,
αγνάντευα με γαλήνια σιγή,
δίπλα στο Λευκό τον Πύργο,
του πάθους ήρθε η μαρμαρυγή.
Τα χείλη σου τα ρόδινα λατρεύω,
κάτω από την φεγγαριά να γλυκοφιλώ,
δεν αντέχω άλλο να υποφέρω,
στην αγκαλιά σου θέλω να δοθώ.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου