Συλβάνα

Το πάθος μου δεν ήθελα ν’ αφήσω,

για τα μάτια σου που τόσο αγαπώ,

έλα στη καρδιά μου γύρνα πίσω,

δεν αντέχω άλλο να πονώ.

Η μελωδία σου η γλυκιά απ’ τα χείλη,

που έβγαινε με νότες τραγουδιστά,

μες στο ανοιξιάτικο το δείλι,

την ψύχη μου ένοιωθα να κυβερνά.

Πυρκαγιά χωρίς να θες μου άναψες,

με το χαμόγελο σου το ελκυστικό,

σε μιαν αγκαλιά ακόμη δεν άραξες,

ίσως με ‘βρισκες κάπως γοητευτικό.

Των ματιών μου θα ‘σαι η νιρβάνα,

μακάρια ευλογημένη αρετή

και μόνο στο άκουσμα Συλβάνα,

ύμνο ιερό θυμίζει βουδιστή.

Πάρης Παπανικολάου