Μέσα στα μάτια σου τα φεγγοβόλα αγναντεύω…

Μέσα στα μάτια σου
τα φεγγοβόλα αγναντεύω…
λιβάδια καταπράσινα ανθισμένα
με ρυάκια γαλάζια δροσερά,
τα μονοπάτια είναι πάντα στολισμένα
με ροδοπέταλα κόκκινα λευκά
που οδηγούνε στις απαρχές...
του ουράνιου παραδείσου.
Στο γλυκύτατο τόνο της φωνής σου,
μελωδία στο άκουσμα ρομαντική
από την χώρα των μουσών...
της Ευτέρπης και της Καλλιόπης,
χάδι με ρυθμό και αρμονία
μειλίχιο, θωπεύει τις αισθήσεις.
Στα αστραφτερά σου μαλλιά
ήλιοι ολόλαμπροι φωτίζουν
από γαλαξίες μακρινούς
με ακτίνες διαστρικές...
φεγγοβολώντας την όλη πλάση
του θεού ευλογημένη που ‘ναι,
πόνος καημός και μαύρο δάκρυ
έμειναν για πάντα πίσω,
δεν έχουν καμία θέση εδώ...
όπου χαρμόσυνα βασιλεύει
τ’ ανέσπερο φως της αγάπης.

© Πάρης Παπανικολάου