Αγάπη μου γλυκιά… πόσο σε λατρεύω,

Αγάπη μου γλυκιά…
πόσο σε λατρεύω,
καρδιοχτυπώ για εσένα
με φλόγα πάθους δυνατή.
Έφερες την ευτυχία...
στο περιβόλι της ψυχής μου
κι ανθίσαν πάλι τα λουλούδια
με μελωδία ιερή...
παραδεισένιων αηδονιών.
Τα δυο σου μάτια
πανέμορφα, αμυγδαλωτά,
αστέρια της ζωής μου φωτεινά
με οδηγούνε...
σε παραμυθένια μονοπάτια,
καθώς...
γοητευμένος τα ατενίζω.
Με θέα ωραία...
τον έναστρο ουρανό,
που το φως της σελήνης
λούζει ολόγυρα,
τα ύδατα τα γαλάζια…
της αφουρτούνιαστης...
απόψε θάλασσας.
Το ανοιξιάτικο αεράκι
χαϊδεύει τα ξανθά σου μαλλιά,
η γοητευτική μου είσαι όαση…
που λαχταρώ να αγγίζω
με χάδι... χρυσομεταξένιο.
Η μονάκριβη μου ευχή…
πλάι σε σένα να υπάρχω
εκστασιασμένος...
από έρωτα πηγαίο
παντοτινά στη ζωή
κι έπειτα...
σου δίνω με όρκο ψυχής…
το διαμαντένιο δαχτυλίδι
που ‘ναι χαραγμένο επάνω…
με γράμματα σκαλιστά
το όνομα της αγάπης,
το φυλούσα με ευλάβεια
για χρόνια ολάκερα…
στο κομοδίνο της καρδιάς μου,
ώσπου σε συναντήσω…
και με αγάπη στο χαρίσω.

© Πάρης Παπανικολάου