Ξημερώνει…

Ξημερώνει…
άλλη μια μέρα,
ανούσια,
βαριεστημένη, πικρή,
καταχνιά…
σκεπάζει τον αιθέρα,
η ηλιαχτίδα…
έπαυσε να είναι λαμπερή.

Ξημερώνει τ’ αύριο πάλι,
η ελπίδα…
που ‘ναι όμως να φανεί;
Κάθε αναπαμό να ρίξει…
στο ρηχό σκοτάδι,
για να λάμπει…
ο ήλιος πάντα,
της αγάπης…
στη ζωή.

© Πάρης Παπανικολάου