Άναστρος ουρανός

Άναστρος ουρανός…
μεγάλωνε ολοένα την θλίψη,
μες στα παραθυρόφυλλα της καρδιάς…
ριγμένα κιτρινισμένα φύλλα,
μαραμένα ήταν ακόμα…
προτού πέσουν.
Η επόμενη άνοιξη…
πολύ απέχει,
ν’ ανθίσουν πάλι τα λουλούδια…
στη μαγευτική κοιλάδα της ψυχής,
σκορπίζοντας…
μυρωμένη ευωδία…
στη καρδιά…
και χαμόγελο…
λαμπερό στα χείλη.

© Πάρης Παπανικολάου