Σαν έρχεται τώρα πια εκείνη η ώρα…

Σαν έρχεται τώρα πια εκείνη η ώρα…
το έναστρο πέπλο της νυχτιάς, να σκεπάσει
το χρώμα το γαλάζιο τ' ουρανού…
στα δυο σου φεγγοβόλα μάτια,
περίχαρα θ’ αγναντεύω…
δυο δίδυμα ολόγιομα φεγγάρια,
πλημμυρίδα διάχυτη στη σκέψη
αιθέρια ατμόσφαιρα, δοξασία,
αδιάλειπτη, μυστηριακή,
καθώς δοσμένοι κ' οι δυο
σε μια ολόθερμη, αχώριστη αγκαλιά
μέχρι της ροδαυγής...
οι πρώτες ακτίνες φανούν.

Στον ορίζοντα...
της απέραντης μου θέασης
η τρισχάριτη σου παρουσία…
επίμονα ικετεύω ποτέ…
μα ποτέ, να μη δύσει,
το βλέμμα σε συστοιχία είναι
ταυτισμένο με το άπειρο…
σε αρμονία συμπαντική...
από άρπες αγγέλων σαν να έχουμε εορτή
μ' αιθέριες νότες αγάπης.

Είναι άραγε σαν να ζούμε σε παραμύθι;
Σ' ένα διάχρονο ίσως ωραίο παραμύθι,
όπως εκείνα που μας διάβαζαν…
σαν ήμασταν παιδιά,
μόνο που αυτό…
ω, ψυχή μου, ω, καρδιά μου, ω, αύρα μου,
δε θα έχει τελειωμό,
ο χρόνος κι αν γρήγορα κυλά
η αγάπη μας η αλησμόνητη,
σαν φλόγα ολοπόρφυρη δυναμώνει…
κι ανεξίτηλη παραμένει στα χρονικά,
αιώνια είναι… θεόπνευστη…
μακάρια κι ευλογητή.

© Πάρης Παπανικολάου