Στο πανέμορφο κήπο των ονείρων

Στο πανέμορφο κήπο των ονείρων
ένα γαλάζιο δειλινό…
δάκρυ έσταζε διάφανο,
απ’ την δροσοπηγή των ματιών
πάνω σ' ένα άνθος λευκό.

Τότε ήταν που 'ρθε εκείνη
η ακατάληπτη στιγμή
που σ' αντάμωσα με βλέμμα βαθύ
κι ονειροπόλο…
λέγοντας σου…
με σθένος ψυχής
νεράιδα μου…
πόσο πολύ σε αγαπώ.

Μες στη σκέψη μου θα είσαι
παντοτινά εσύ....
μιαν ανάμνηση τρυφερή
σαν λάμψη αστραφτερή...
ήλιου φωτόλουστου μ' αγάπη
και φωταψία λαμπερή…
όπου γεννήθηκε μιαν αυγή
η ανυπέρβλητη ομορφιά σου.

Με άγγιγμα αιθέριο και θειο
στα ωραιότατα, γυαλιστερά,
κατάξανθα σου μαλλιά…
τι απόλαυση μαγευτική
η μεταξένια τους υφή
παραδεισένια θύμηση,
στη ψυχή και στη καρδιά
είχα την αίσθηση…
το άπειρο αγγίζω.

Έπειτα σου δίνω όρκο
μονάκριβο από ψυχής
ποτέ δε θα σ' αφήσω
να λείψεις από μένα
μιας που είμαστε ένα....
σε κόσμο ευτυχή ρομαντικό
σαν σ’ ένα κορμί πλασμένο
σαν μια ολόθερμη ξανά
αχώριστη αγκαλιά.

Τα φτερά της ψυχής
από έρωτα πηγαίο…
και πάλι... ανθοποβολούνε
το γίγνεσθαι της σκέψης και του νου,
μειλίχια τιθασεύει τις αισθήσεις
ανέσπερη πανδαισία....
φωτόλουστη ελπίδα
με πάθος και στοργή
αγάπης καλοκαίρι.

© Πάρης Παπανικολάου