Να 'ξερες πόσο σ' αγαπώ..

Εδώ και δέκα μέρες,

σε σκέπτομαι ανελλιπώς,

μέρα νύχτα..

δε μπορώ να σε βγάλω..

ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μου.

θέλω να έρθω από κοντά..

όσο γίνεται πιο γρήγορα,

να σου μιλήσω..

ακόμα κι αν με αποπάρεις,

δε πειράζει..

εγώ δε θα παύσω,

να σ’ αγαπώ.

Με απελπίζει ναι,

που είμαι μακριά σου..

δε σταματώ όμως να ελπίζω.

Ο έρωτας έριξε το βέλος..

στη καρδιά μου βαθιά,

‘κείνη την φεγγαρόλουστη νύχτα,

καθώς ανταμώσαμε τυχαία..

για δεύτερη φορά..

το χαμόγελο σου έλαμπε..

σαν ήλιος που τα ουράνια φωτίζει..

έτσι φώτισες κι εσύ εμένα,

με το φως της αγάπης.

Στα μάτια σου..

τ’ ανοιχτοπράσινα..

ρομαντικά λιβάδια,

είχα την αίσθηση χάζευα..

με ρυάκια γαλήνια δροσερά..

δροσίζοντας με πάθος την ψυχή μου.

Τα καστανά σου μαλλιά..

ολόισια ήταν μεταξένια,

ζήλευα που τα χάιδευε..

με το φύσημα του..

τ’ απαλό αεράκι,

είχα την έντονη επιθυμία..

τα χέρια μου μέσα τους να βυθίσω,

αισθανόμενος την θαυμάσια ύφη τους.

Κάθε νύχτα εδώ έρχομαι..

στην ακρογιαλιά του έρωτα..

και μονάχος διαβαίνω πέρα δώθε..

συλλογιζόμενος εσένα,

έχω μονάκριβη μου συντροφιά..

τ’ αστέρια ‘κει ψηλά στον ουρανό..

και το φως του φεγγαριού,

πάνω στα γαλάζια κύματα της θάλασσας..

προκαλώντας στις σκέψεις μου..

 φουρτούνα απέραντων συναισθημάτων.

Πάρης Παπανικολάου