Στη κοιλάδα μια φορά

Σε πανέμορφα παλάτια,

στη κοιλάδα της ψυχής,

γυαλιστερά διαμάντια,

μιας άλλης εποχής.

Μιαν υπέροχη οπτασία,

των ματιών μου των γλυκών,

αχαλίνωτη φαντασία,

σκέψεων ερωτικών.

Ωραιότατη πριγκίπισσα,

μ’ ανθοστόλιστα μαλλιά,

χαριτωμένη γόησσα,

με γλυκοστάλαχτα φιλιά.

Η σκέψη ταξιδεύει,

στων ονείρων δω την χώρα,

την καρδούλα σαγηνεύει,

και χαρωπά περνά η ώρα.

Τα λουλούδια μυρωδάτα,

πολύχρωμα είν’ ωραία,

στων ανθών τα μονοπάτια,

τι ρομαντική παρέα !

Ο χρόνος πια κυλά,

δίχως πόνο και καημό,

τρυφερά χαμογελά,

μια νεράιδα στο ποταμό.

Η αγάπη πλημμυρίζει,

σαν ρυάκι σε βουνό,

την ψυχούλα κατακλύζει,

ένα πάθος φωτεινό.

Με καμάρι τα αηδόνια,

τραγουδούν στον ουρανό,

για τα όμορφα τα χρόνια,

που θα ‘ρθουν με το καλό.

Πάρης Παπανικολάου