Η δική μου άνοιξη

Την άνοιξη μου νοσταλγώ να δω,
μες στη φθινοπωρινή ανία,
της καρδιάς την ευφορία που θα βρω;
Νοιώθοντας για πρώτη φορά την ευτυχία.

Θα ‘τανε τόσο όμορφα,
με την αγάπη σύμμαχο μου,
λουλούδια του αγρού κοιτώ υπέροχα,
αποχαιρετώντας τον καημό μου.

Μάτια σαγηνευτικά π’ αγνάντευα,
γεμάτα πάθος μελαγχολία,
στο ουράνιο τόξο απάνω χάζευα,
κόσμους χτισμένους με μαγεία.

Ήτανε η άνοιξη δώρο σπάνιο
της φύσης, μονάκριβο που είναι.
Η σελήνη κλαίει τα βράδια με παράπονο,
τόσο ακριβοθώρητη στα μάτια που ‘ναι.

Πάρης Παπανικολάου