Γύρνα πίσω...

Γύρνα πίσω γλυκιά μου,
σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς,
σε νοιώθω και με νοιώθεις,
ο κόσμος φτιάχτηκε για μας,
πλασμένοι να πηγαίνουμε..
χεράκι χεράκι στη ζωή.

Ήταν χαράματα στα μέσα του Σεπτέμβρη,
που ξύπνησα ύστερα από φριχτό εφιάλτη,
ότι έφυγες και μ’ άφησες μόνο μου..
δυστυχώς όμως ήταν πραγματικότητα.
Η αδειανή σου παρουσία,
μου συνέτριψε κομμάτια την καρδιά,
στεκόμουν για ώρες στη κλίνη μαρμαρωμένος,
κρατώντας αγκαλιά το μαξιλάρι σου,
που ‘χε την γεύση ακόμα των χρυσαφένιων σου μαλλιών.

Δε ξέρω πόσος καιρός πέρασε μακριά σου,
Ο χρόνος είναι σαν να ‘χει παύσει να κυλά,
και το αίμα σαν να ‘χει παγώσει στις φλέβες μου.
Έχει ήλιο έξω αυτή την στιγμή..;
Η το φεγγάρι κάνει παρέα τα άστρα..;
Άγνωστο…
είμαι κλεισμένος στο δωμάτιο αυτό,
με παράθυρα ερμητικά και κλειστά και παντζούρια..
και σε συλλογιέμαι ανελλιπώς,
μήπως σε μένα πάλι πεις και γυρίσεις.

Ίσως πιθανότερο να συχνάζεις σε μιαν άλλη αγκαλιά,
αν είσαι πάντως ευτυχισμένη εντάξει.
Θα σ’ αγαπάει όμως με όλη του την καρδιά..;
Θα σε νοιάζεται όπως σε νοιάζομαι εγώ…;
Και να ‘σαι η αρχή και το τέλος του στη ζωή..;

Εγώ σε αγαπώ πραγματικά,
μάτια μου...
όσο τίποτε άλλο σ' αυτόν τον κόσμο,
ακόμα τα χρόνια κι αν περάσουν..
και τα βαθιά γεράματα μας έβρουν,
πάντοτε θα ‘σαι το γλυκό μου κοριτσάκι,
με το ηλιόλουστο χαμόγελο..
και την πανώρια σαγηνευτική λάμψη !

Πάρης Παπανικολάου