Ήταν στιγμές..

Ήταν στιγμές..

που τα μάτια μου ανοιγόκλεινα..

μόνο για σένα,

ο χτύπος της καρδιάς μου,

χτυπούσε ανεξέλεγκτα..

χωρίς σταματημό.

Ήταν στιγμές..

που ήθελα να σ’ αγγίξω..

και δε μπορούσα,

γιατί ήσουν μιαν οπτασία,

που υπήρχες μονάχα..

στη φαντασία μου.

Ήταν στιγμές..

που πνιγόμουν τις νύχτες..

στο κόκκινο κρασί,

αβυσσάλεα μέθη του μυαλού,

χωρίς επιστροφή..

μέχρι να ξημερώσει.

 Ήταν στιγμές..

που ήθελα απεγνωσμένα,

να βρισκόμουν πλάι σου..

αυτός που σε νοιάζεται..

και αληθινά σε αγαπά.

Ήταν στιγμές..

που το όνομα σου,

ρυθμικά φώναζα..

κι ας ήξερα,

ότι ποτέ δε θα μ’ ακούσεις.

Ήταν στιγμές..

σαν να πάγωνε ο χρόνος..

και στεκόμουν  στο τοίχο..

κι αγνάντευα,

το μαύρο των κουρτινών.

Ήταν στιγμές..

που εκλιπαρούσα,

ν’ άνοιγαν στη γη ρωγμές..

και να με κατάπιναν..

δίχως έλεος.

Πάρης Παπανικολάου