Πολυπόθητη
ευτυχία,
πλημμυρίζει την καρδιά,
στης νυχτιάς την ουτοπία,
όλο χάδια και φιλιά.
Η ολόλευκη σελήνη,
φωτίζει την μορφή σου,
απέραντη γαλήνη,
στη γη του παραδείσου.
Τα μάτια σου κοιτάζω,
είν’ η λατρεία στα δικά μου,
πελάγη απέραντα ατενίζω,
καθώς έγινες δικιά μου.
Την θεϊκή σου ομορφιά,
θαυμάζω με καμάρι,
μιαν υπέροχη βραδιά,
ήρθες με τον βαρδάρη.
Το γυαλιστερό σου σώμα,
αγγίζω με χάδι τρυφερό,
κατάλευκο γρανιτένιο χρώμα,
τόσ’ ωραία σμιλευτό.
Παντοτινά θα σ’ αγαπώ,
άνθος μου λατρεμένο,
φλογερά καρδιοχτυπώ,
μ’ έχεις αφήσει… καταγοητευμένο.
Λάμπει η ηλιαχτίδα,
στο χαμόγελο σου το γλυκό,
αγάπη και ελπίδα,
και πάθος στοργικό.
Είναι γραφτό να ζούμε,
σε τούτο εδώ τον κόσμο,
την ευτυχία ευθύς θα δούμε,
σε στρωμένο… με λουλούδια δρόμο.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου