Άτιτλο

Σ’ αγαπώ..

έλα γρήγορα και πάλι κοντά μου,

δεν αντέχω στιγμή μακριά σου.

Υποφέρω..

όταν στα άγρια χαράματα ξυπνώ,

καθώς δεν είσαι πλάι μου να σ’ αγγίξω.

Καρδιοχτυπώ..

θυμούμαι τα καυτά μας φιλιά τις νύχτες,

που ‘ταν βάλσαμο ωραίο στη ψύχη.

Μετανιώνω..

για τα λάθη μου που σε πλήγωσαν,

μακάρι να μπορούσα να γύριζα τον χρόνο πίσω.

Ερωτευμένος..

πάντοτε θα ‘μαι γλυκιά μου με σένα,

ακόμα κι ας μην σε αντικρίσω ποτέ ξανά μπροστά μου.

Αναπολώ..

τις τρυφερές στιγμές που περνούσαμε οι δυο μας,

στην ακρογιαλιά του ερώτα με θέα τον έναστρο ουρανό.

Ελπίζω..

ότι μια μέρα θα σε βαστάξω και πάλι στην αγκαλιά μου,

γλυκά χαμόγελα καθώς θα στάζουν απ’ τα ρόδινα μας χείλη.

Ίσως..

να ‘ναι καλύτερα έτσι τελικά να ζήσουμε στο εξής χώρια,

μοναδική μου επιθυμία πάντως είναι να είσαι ευτυχισμένη.

Αντίο..

λέω λοιπόν στις μακρόσυρτες λύπες,

κλείνω την θύρα πίσω μου κι όπου με βγάλει…

Πάρης Παπανικολάου