Με πάθος
σαν φλόγα δυνατό,
λαχταρώ ν’ αγγίξω το κορμί σου,
πως θα περάσει το βράδυ κι αυτό;
Μονότονο δίχως το ζεστό φιλί σου.
Το γλυκοστάλαχτο σου χαμόγελο,
πόσο με αρέσει να κοιτάζω,
να παύσει να είναι όμως όνειρο,
όνειρο που πάντα θα θαυμάζω.
Το δειλινό στα καστανά σου μάτια,
ανοιξιάτικο με χρώματα ωραία,
στολισμένα με τουλίπες μονοπάτια,
να διαβαίναμε οι δυο μαζί παρέα.
Την καρδιά μου στόλισες με άνθη,
μυρωδάτα όμορφα του αγρού,
της ζωής τα ευγενή τα πάθη,
έριξα στην άκρη του γιαλού.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου