Στη χώρα του άσβηστου πόθου

Ίσως πρέπει να παύσω να σ’ αναζητώ στη γη
κι ας έχεις την μορφή του πόθου στο μυαλό
δε ξέρω αν είναι για κακό — η για καλό...
στη καρδιά έχεις προκαλέσει ψυχρή μαρμαρυγή˙

στ’ άγονο έδαφος στη θέα των ματιών
μιαν απατηλή - σκουρόχρωμη φωταψία
αντικρίζω μιαν ωραιότατη νέα παρουσία...
στο σταυροδρόμι των ισχνών μονοπατιών˙

με οδηγό τον έρωτα στο διάβα...
καθώς το θειο πάθος έσβησε το φως
στη ψυχή πια κυριεύει άμμος και αφρός
απ’ της φουρτουνιασμένης θάλασσας το κύμα˙

μες στις σκέψεις μου το χαμόγελο σου το γλυκό
δε γνωρίζω αν είναι όνειρο η αλήθεια˙
σαν σε γκρεμό νοιώθω να παραπατώ,
και το πρόσωπο σου φαντάζομαι το αγγελικό...

Πάρης Παπανικολάου - 27/07/2014