Της ψυχής τα χιόνια

Έχουν περάσει δεκατρία χρόνια...
δε ξέρω πια αν σ’ αγαπώ η σε μισώ
στη ψυχή παραμονεύουνε τα χιόνια
τον πόθο όμως δε μπορώ να σβήσω˙
.
την πρώτη ‘κεινη στιγμή δε ξεχνώ
π’ αντίκρισα τα φεγγοβόλα σου μάτια
σαν από μπροστά τον ήλιο ήταν να περνώ
φλέγοντας το πάθος της καρδιάς τα μονοπάτια˙
.
δοξασία του ελέους, — στου έρωτα την πηγή
κάπου στη κοιλάδα των παραμυθένιων βάλτων
ήταν φαίνεται μοιραίο να μη δούμε ‘δω στη γη...
μαζί, την δροσερή τέρψη των γαλανών υδάτων˙
.
τι κι αν πόσο λυπητερά ο χρόνος κυλά...
δίχως πλάι μου την αγγελική σου παρουσία
το δάκρυ μου προς στο χώμα κατρακυλά...
το άγονο και στείρο από την χρόνια ξηρασία !
.
Πάρης Παπανικολάου - 27/07/2014