Ήσουν τόσο δροσερή,
σαν απριλιάτικη βροχούλα,
έβγαινες σαν την αυγή,
πίσω απ’ τη ραχούλα.
Στα μάτια σου τα φεγγοβόλα,
έβρισκα γαλήνη
κι ας ήτανε η ώρα,
που έσταζε δάκρυ η σελήνη.
Της άνοιξης που ήρθε,
η άνθηση των λουλουδιών,
νεραΐδα που φέρνεις που ‘σαι,
την άνοιξη καρδιών.
Την σκέψη μου μη σβήσεις,
στην σκέψη σου αν φύγεις,
μες στη μαγεία της φύσης,
με φιλιά να με καλωσορίζεις.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου