Το πέπλο της νυχτιάς

Σαν έπεφτε το πέπλο της νυχτιάς,

η μοναξιά μεγάλωνε ακόμη ολοένα,

μέχρι τα βάθη της καρδιάς

κι δεν έμενε πάθος κανένα.

Στα μάτια σου π’ αγνάντευα,

το βλέμμα της λύπης,

μοναχός πλέον διάβαινα,

 εσύ αφού απ’ την ζωή μου λείπεις.

Η ελπίδα που ‘χε το χρώμα,

των κατάμαυρων μαλλιών σου,

το δάκρυ που έσταξε στο χώμα,

ήταν το δάκρυ των ματιών σου.

Λυπήσου με γλυκιά μου

και γύρνα πάλι σε μένα,

την χαρά θα βρεις κοντά μου,

που δε θα ‘βρεις σε άλλον κανένα.

Πάρης Παπανικολάου