Τ’
αμυγδαλωτά σου μάτια,
που θαυμάζω είναι τόσο ωραία,
η καρδιά μου έγινε κομμάτια
και σκορπίστηκε στον αέρα.
Το μελαχρινό των μαλλιών σου,
θεοσκότεινα μου θύμιζε πηγάδια,
την γλύκα θέλω των χειλιών σου,
να γευτώ σε καταπράσινα λιβάδια.
Στιγμή δε περνούσε κλαίγοντας,
το είναι μου όταν σ’ αντικρίζω,
βαρύ φορτίο τραβώ υποφέροντας,
για τον έρωτα που τόσο πλημμυρίζω.
Έλα λοιπόν στη ζεστή αγκαλιά μου,
μην το τυραννάμε άλλο πια,
να σου χαρίσω τα ζεστά φιλιά μου,
μια νύχτα στην ακροθαλασσιά.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου