Σε κήπο
παραδείσου,
νοιώθω ότι πλανιέμαι,
όταν βρίσκομαι μαζί σου,
οι φλόγες μου με καίνε.
Είσ’ εν’ ατέλειωτο όνειρο,
που δε μπορώ να σβήσω,
το πάθος μου είναι φλογερό,
για το κορμί σου το φιδίσιο.
Των ματιών μου είσαι η πηγή,
τον πόθο όμως πως θα ξεδιψάσω;
Τον παράδεισο αντίκρισα στην γη,
ένα βράδυ βροχερό στην Θάσο.
Για πάντοτε θα ‘σαι το θαύμα,
που ‘ρθε απρόσκλητα στη ζωή,
ένα ουράνιο συννεφιασμένο κλάμα,
έσταξε ελπίδα φωτός μες στη ψυχή.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου