Το χρονικό της αγάπης μας

Πλανιέται η σκέψη ακλόνητα
δίχως όρια, δίχως φραγμούς
στο γαλάζιο επ-ουράνιο θόλο,
σ' έναν αλλότινο χώρο και χρόνο
όπου μεγαλοπρεπέστατα λιμνάζει,
στα πέρατα της ωκεάνιας θάλασσας
η κρυστάλλινη νησίδα της αγάπης,

πελαγίσιο κάλλος, αφροδίσια όαση
σε ολάκερη την αιθερο-πλάση,
μπρος στην ακατάλυτη αίσθηση,
με μορφή ιδεατή, αστραποβόλου έκστασης
λάμψης εκ-τυφλωτικής, εν-ορατικής, καθώς
ήλιοι ολόλαμπροι φεγγοβολούν,
με αχτίδα ανέσπερη, φαντασμαγορική.

Οι ολόλευκοι ερωδιοί του έρωτα
μαζί με τις Ωκεανίδες...
κολυμπούν κυκλικά με γαλήνη
λυρικά, ωκεάνια, άσματα εξυμνώντας,
για εμάς...
για το φως, την ευτυχία, την αγάπη μας,
ανεξάντλητη που...
παραμένει στα χρονικά.

Τι κι αν η κλεψύδρα του χρόνου κυλά
με ρυθμό μεταβλητό...
τι κι αν οι αιώνες παρέρχονται
ο ένας τον άλλον...
όμοια οι 4 εποχές,
τα φαινόμενα της φύσης, τα σημεία των καιρών,

εδώ θα είμαστε και πάλι...
στη χαμένη πολιτεία των αιώνων
ψυχή μου και καρδιά μου,
είναι μου, σκέψη και πνοή
εν-θύμιση ψυχεδελική...
της πρωταρχικής μας ύπαρξης,
φλόγα άσβηστη,
αθάνατη, ιερή...
μετουσιωτική.

Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου