Σαν φτάνει τώρα πια η ώρα εκείνη... η θαυμάσια, η μαγευτική,

Σαν φτάνει τώρα πια η ώρα εκείνη...
η θαυμάσια, η μαγευτική,
το αστερόφωτο πέπλο, με θειο φως...
καταληπτό, να σκεπάσει…
το γαλανόφωτο χρώμα τ' ουρανού,

στα δυο σου έκτοτε...
φεγγαρόλουστα μάτια
θ' αγναντεύω μ' ευτυχία
δυο δίδυμα παλάτια,
που είναι τα παλάτια...
τα υπερκόσμια, που συνδέουν
τα ουράνια με την γη,
βασιλεύοντας στη σκέψη...
αγάπη και γαλήνη.

Με ύμνο αιθέριο, μυστηριακό
θα εξυμνώ...
την φεγγοβόλα αίγλη
της εύμορφης ύπαρξης,
της φαντασμαγορικής...
πανδαισία ακατάλυτη,
εκστατική...
εις στ' άδυτα του νου....

< με λέξεις θεϊκές στο άκουσμα αναφώνημα >

για εσένα, ω, σκέψη μου…
είναι μου, ψυχή μου και καρδιά μου,
τον παράδεισο της ευδαιμονίας
έχω ταχθεί για εμάς να φέρω
όπου θα ζούμε κ’ οι δυο
ευτυχείς κι αγαπημένοι
σε κόσμο διάχρονο,
πανέμορφο,
υπαρκτό,

ο χρόνος έχει παύσει να κυλά
από την στιγμή που τα μάτια σου αντίκρισα,
ποτέ δε θα αποχωριστούμε...
μιας που επιτέλους σμίγουμε πάλι
χεράκι χεράκι θα πηγαίνουμε
παντοτινά δοσμένοι...
στον έρωτα,
στη χαρά,
στην ευτυχία,
στο φως,
στην αγάπη,
στη ζωή.

---------- επηρεασμένο από παλαιότερο μου ----------

Μάρτιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου