Η αιθέρια λάμψη των φεγγοβόλων σου ματιών φλόγα άσβηστη

Η αιθέρια λάμψη
των φεγγοβόλων σου ματιών
φλόγα άσβηστη, αστραφτερή
στο ιερό της αγάπης μονοπάτι,
όπου στολίστηκε για εμάς τώρα
με ροδοπέταλα κόκκινα λευκά,
χεράκι χεράκι να διαβούμε
ερωτευμένοι παντοτινά...
ο πηγαίος μας έρωτας
ποτέ ψυχή μου δε θα σβήσει
η ίδια η μοίρα έμελε...
κι ανταμώνουμε πάλι,
στην άσπιλη αυτή την φορά
πανέμορφη κοιλάδα του ονείρου
κάπου μεταξύ ουρανού και γης,
ανθισμένα συναισθήματα αγέρωχα
τέρψη θαυμαστή, ηλιόλουστη ευτυχία,
χάδι μειλίχιο, απαλό και μεταξένιο
τιθασεύει τις αισθήσεις, καθώς
ένα η σκέψη ακλόνητα,
σε συμφωνία συμπαντική
με ήχους διθύραμβους κυμβάλων μαγικούς
και νότες αιθέριες απ' άρπες αγγέλων...
εδώ εκλιπαρώ, ω, είναι μου,
ψυχή μου και καρδιά μου,
να ζήσουμε έπειτα κ' οι δυο
πανευτυχείς κι ερωτευμένοι...
στον ευλογητό... ετούτο τόπο χλοερό
της μακαριστής ύπαρξης, της σαγηνευτικής,
επ-ουράνια δόξα, μαγεμένη ομορφιά..
εν-αγκαλισμένοι αχώριστα, σαν σ' ένα κορμί
με στοργή, αγάπη πάθους τρυφερή
μέχρι το τέλος του χρόνου μας έβρει.


Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου