Όνειρο μέσα σε όνειρο

Στον παραδεισένιο κήπο των ονείρων
ένα πορφυρόχρωμo δειλινό
δάκρυ έσταζε κρυστάλλινο...
απ' την δροσοπηγή των ματιών
πάνω σ' ένα βιολετί άνθος, καθώς

πλανιόταν η σκέψη διακαώς
δίχως όρια, δίχως φραγμούς
αύρα νοσταλγική γλυκιά, εν-θύμησης
για το καλοκαίρι εκείνο...

όπου κειτόμασταν τα δυο μας...
στο επ-ουράνιο
λιβάδι των αστραποβόλων κρίνων
ολομόναχοι
σε τόσο πανέμορφη, δοξασμένη γη...
πανευτυχείς,
ερωτευμένοι, με χαμόγελο λαμπρό στα χείλη
και υπέρ-λαμπρη
αγάπη, στη ψυχή και τη καρδιά,

τώρα όμως, δυστυχώς πια...
μονάχος στη ζωή διαβαίνω,
μοναδική μου παρηγοριά να γράφω ποιήματα
με θέα στον ορίζοντα το ηλιοβασίλεμα,
στεκούμενος σε βράχο στη ψηλή βουνοκορφή....

αναπολώντας εσένα...

που τόσο λατρεύω...
και με πολύ ευλάβεια αγαπώ !

Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου