Να σ’ αγκαλιάσω εν’ αστερόφωτο δείλι

Να σ’ αγκαλιάσω
εν’ αστερόφωτο δείλι
στο παραδεισένιο κήπο
των γαλάζιων λουλουδιών,
με αγάπη, πάθος και στοργή.
Ο άσβηστος πόθος εκλιπαρώ
ποτέ να μην εκλείψει…
απ’ τις ρομαντικές μας καρδιές
ο έρωτας μας άσπιλος στα χρονικά βαστά,
( ποιο ποίημα θα μπορούσε άραγε να προσεγγίσει
έστω και σε ελάχιστη μείζονα…
την υπέρτατη σου γοητεία και αξεπέραστη ομορφιά;
Και ποιες θα ήταν αυτές, οι κατάλληλες λέξεις
θεόσταλτες, μοναδικές, από της ποίησης τον βωμό; )
Ω, σκέψη μου, είναι μου, και ήμισυ μου
ύπαρξη αιθέρια, φαντασμαγορική…
κάθε φορά που αναπολώ…
των οφθαλμών την αστραποβόλα λάμψη
συλλογιστά, οι αισθήσεις κι ο νους ταξιδεύουν
στο εύμορφο επ-ουράνιο ανθερό λιβάδι
οπού εγώ κι εσύ θα ζήσουμε μαζί
εν’ αγκαλισμένοι…
σαν σ’ ένα κορμί αχώριστοι,
τον παράδεισο έχω ταχθεί
της ευτυχίας… για μας να φέρω,
αγάπη μου, ψυχή μου, αιθέρια γλυκιά
νύχτα φεγγαρόλουστη θα είναι
η όμορφο χάραμα μαγευτικό;
Με εξαγνισμένες από πάθη καρδιές
θα διαβούμε ερωτευμένοι για πάντα,
χεράκι χεράκι… και με αγγελική μορφή
τους πυλώνες του ομορφότερου παραδείσου
σε τόπο στα ουράνια, ευλογημένο, υπαρκτό,
που σαν πλάθηκε για εμάς είναι
μας καρτερεί αιώνες τώρα…
τους καρπούς να γευτούμε του καλού !

Μάρτιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου