Σκέψεις ρηχές... αντηχούνε...

Σκέψεις ρηχές... — αντηχούνε…
στο άσπιλο πηγάδι της ψυχής
οι ύμνοι της μονάκριβης ευχής
με Υπέρλαμπρο φως βριθούνε…

Οπτασία αχαλίνωτη του ελέους δοσμένη
πάνω σε άνθος μυρωμένο του αγρού
με ακτίνα ζομένο ήλιου λαμπερού
αντίλαλο χαράς η καρδιά προσμένει˙

Σε κόσμο μαγικό στο όνειρο στη φύση…
βουνά, λαγκάδια, λίμνες όλα του κόσμου ωραία
η υπέρτατη αγάπη δεν πρόφτασε η μοιραία
κάθε πόνο και καημό παντοτινά να σβήσει˙

Οι σκέψεις οι ρηχές ακόμη αντηχούνε…
δεν θα ‘χει τελειωμό το μαρτύριο αυτό
το κλάμα της οδύνης σε αέναο παλμό
με δάκρυα διάφανα οδυρμού παλούνε…

Πάρης Παπανικολάου - 13/10/2014